Piaseczyńska Piątka czyli lecimy po rekord

Nie było jeszcze nigdy takiego biegu gdzie moja skromna czteroosobowa rodzina wystawiłaby... czterech reprezentantów! A tak właśnie było w ostatnią sobotę w Piasecznie. Korzystając z pomocy nieocenionej kochanej Babci mogliśmy się tak zorganizować że wszyscy czworo wzięliśmy udział w biegach. Najpierw plan był że tylko nasze córki i Karolina pobiegną a ja będę robił za wsparcie techniczne czyli dopingował i pilnował dzieci, ale skoro mieliśmy możliwość to dopisałem się w ostatniej chwili do listy startujących.
Na miejsce przyjechaliśmy przed startem dzieci planowanym na 17:00 i przywitała nas ulewa a właściwie taki mały huragan - przechodziła akurat nad stadionem taka burza że gałęzie leciały z drzew a deszczu spadło ogromnie dużo. Na szczęście było to równie krótkie co intensywne i biegi dzieci odbyły się chociaż z małym opóźnieniem. Nasze córki ustawiły się na linii startu i po wystrzale startera... jedna pobiegła ze mną a druga zamiast pobiec z Mamą to się rozpłakała bo się wystraszyła huku (ma dopiero 2,5 roku). Z pomocą Mamy jednak dotarła na metę, dostała cukierki jak wszyscy no i dyplom. Te pierwsze zawody naszej Agatki to było całe 70 metrów (miało być więcej chyba 200 ale zalało ulicę więc skrócono dystans), nawet włączyłem zegarek żeby zmierzyć czas - nasza starsza Małgosia przebiegła to w 27 sekund :)
Potem z racji małego rozgardiaszu z powodu tej burzy postanowiliśmy że odwiozę je do domu z Babcią a my we dwójkę pobiegniemy już bez kibiców. To był pierwszy start mojej Żonki w biegu masowym na czas a dla mnie debiut w roli zająca. Oboje więc mieliśmy tremę i emocje były nawet dla mnie dość duże mimo że podobnych biegów mam już dużo za sobą. Ustawiliśmy się pod koniec stawki i poczekaliśmy na strzał startera. W sumie dobrze że zostaliśmy sami bo tym razem oprócz zwyczajowego sygnału startu był jeszcze chwilkę potem wystrzał jak z armaty, to dopiero mogłoby wystraszyć. Ruszyliśmy powoli, ja kontrolowałem tempo i próbowałem nie gadać za dużo a jednocześnie zagrzewać do walki. Cel był ambitny - złamanie po raz pierwszy 30 minut a jak się uda to nawet zejście do 28 minut. Trochę mnie to zaskoczyło bo 2 minuty to bardzo dużo więc zaproponowałem że pierwszy kilometr biegniemy tak jak pozwali samopoczucie a potem wejdziemy na odpowiednie tempo. Na 28 minut musiałoby to być w granicach 5:36 więc bardzo szybko jak na zwykłe spokojne tempo mojej Połowicy które było powyżej 6 minut na kilometr. Wydaawało mi się to mało możliwe - zmęczyłaby się na początku więc stąd ten pomysł żeby pierwszy kilometr przebiec bez patrzenia na czas. Wyszedł i tak dość szybko bo 5:54 czyli na czas poniżej 30 minut co było podstawowym celem przecież. Od drugiego kilometra zacząłem kontrolować tempo i spróbowaliśmy biec szybciej - wyszło fajnie bo 5:38, trasa wiodła w tej części przez las. Było trochę magicznie - zaraz po burzy, przyjemny chłód i słońce przebijające się przez dość gęste drzewa nad drogą - zapamiętałem że to bardzo ładnie wyglądało. Na trzecim kilometrze tempo spadło do tego z pierwszego kilometra, nie pamiętam dlaczego, pod górkę chyba nie było. Czwarty kilometr już szybciej - było znowu przez ten las co był na drugi kilometrze, co ciekawe minęliśmy tutaj naszego wikarego którego zauważyła i poznała Karolina, mimo że była już zmęczona. W sumie to mamy zdrową kadrę w parafii bo tego samego dnia rano gdy biegałem mijałem proboszcza w sportowych ciuchach na rowerze :) Wracając do biegu - wymieniliśmy pozdrowienia, dostaliśmy życzenia powodzenia i patrząc na czas to zadziałało. Do tej pory biegliśmy na czas 29 minut co i tak byłoby dobrym wynikiem ale ostatni kilometr przyspieszyliśmy już znacznie i wyszedł najszybciej: 5:16! Dzięki temu zamiast 29 na mecie mieliśmy niecałe 28,5! Wyprzedzaliśmy na końcówce wiele osób i bardzo fajnie się biegło tak szybko - widać że treningi działają.
Najważniejsze że była to dobra zabawa - spodobało się i mi i Żonce a korzystając z tego że wiem że czyta czasami tego bloga to gratuluję Ci Żonko bardzo tego pierwszego startu, bardzo jestem z Ciebie dumny!

 

Tak to wyglądało tuż przed startem dzieci

Startujemy! Słabo nas widać niestety

Piaseczyńska Piątka w endo

 

Połowa rodziny

 

i druga połowa