Zacznijmy od przypomnienia co się działo przed Rzeźniczkiem. A więc działo się i to sporo - tydzień wcześniej pojechaliśmy w góry na bieg Frassatiego który zmasakrował mi lewą piętę, prawy duży paznokieć i prawy środkowy palec. Po tym biegu myślałem że bieganie po górach nie jest dla mnie, za duże straty własne! Potem spędziłem tydzień służbowo w Chinach a po powrocie był już czas na Rzeźniczka.
W sumie to już skłaniałem się żeby nie jechać - dojazd w nasze Bieszczady to nie przelewki, od nas z domu to prawie sześć godzin jazdy a ja byłem zmęczony po tylu podróżach... ale od czego jest domowy trener - zmobilizowała mnie moja małżonka i w sumie bardzo się z tgo cieszę bo impreza była super (dzięki!!!). Ale po kolei.
Wieczorem gdy już dzieci prawie szły spać wsiadłem w samochód i pojechałem w Bieszczady. Mamy duży rodzinny samochód (7-osobowy, bo przy trójce dzieci musi być sporo miejsca). Wziąłem więc składany materac, dwa śpiwory i poduszkę i pojechałem :) Po jeździe z pewnymi przygodami (jelonek na drodze co nie chciał ani w lewo ani w prawo tylko biegł mi przed maską, dwa lisy a jeden ze zdobyczą w pysku, poza tym koty czy jeże - pełny przegląd zwierzarium bieszczadzkiego) dojechałem na miejsce około północy. Zaparkowałem tuż przy Orliku gdzie była baza biegu, rozłożyłem z tyłu siedzenia, materac i śpiwory i miałem całkiem wygodną noc :)
Rano szybko ogarnięcie się, po pakiet startowy, zapłacić za parking (czyli biegiem do bankomatu najpierw), potem podbiec na kolejkę wąskotorową. Nie zdążyłem z toalety skorzystać ani przygotować moje biedne stopy na kolejną masakrację :)
Grunt że wyrobiłem się - trzech kolegów z pracy czekało też na kolejkę. Podzieliliśm się według stref startowych i ja z Damianem i Andrzejem pojechaliśmy razem.
Przejazd kolejką to było pewne przeżycie. Miałem wrażenie że szybciej bym tam doszedł :-D No ale trzeba było to przeżyć - udało się. Na miejscu wyglądało jakby to wcale jeszcze nie było "na miejscu" co w sumie było trochę prawdziwe - trzeba było jeszcze co nieco dojść. Było tam kilka toalet, ale dosłownie kilka - kolejka się zrobiła ogromna, więc wolałem użyźnić ziemię bieszczadzką gdzieś niedaleko ;)
Po tej przygodzie szybko poszliśmy na start. Mieliśmy jeszcze trochę czasu więc ja musiałem zrobić super ważną rzecz - zabezpieczyć moje biedne stopy! Miałem cały arsenał plastrów, bandaży, opatrunków, nożyczki itd. Siadłem na ziemi i po paru minutach wyglądało to dość porządnie. Pewnie nic by nie dało, gdyby nie zmiana butów. Miałem też salomony ale takie pół-terenowe a pół-miejskie, zupełnie myślę niepasujące do tego rodzaju biegu, ale moje SpeedCrossy nie wchodziły w rachubę - to one mi załatwiły stopy (buty są super, chyba źle je przechowywałem i cholewka się odkształciła).
Jeszcze szybko reszta rzeczy do depozytu, jeszcze jeden nerwo-sik, zdjęcie przed startem i czekamy na start!
Długo to nie trwało i ruszyliśmy. Mam już dość doświadczenia żeby nie wyrywać do przodu, nawet koledzy moi wyrwali troszkę szybciej a ja zostałem z tyłu. Początek jest dość spokojny- dobiega się do granicy polsko-słowackiej, na tych 4km jest tylko 50m w górę. Potem biegnie się wzdłuż granicy przez 15km i dopiero ostatenie 3km z tej części są trudne. Czyli od startu przez 16km jest naprawdę dość spokojnie. Porównując to z Biegiem Frassatiego który biegłem tydzień wcześniej miałem wrażenie że to super łatwy i przyjemny bieg. Nie przemęczałem się, nie było żadnych problemów.
Widzę że tempo 16-go kilometra to było.... 4:07 (był tam spory zbieg)!
Ale wtedy zaczął się 17-ty kilometr - przez 3 kilometry podejśćie (bo nie nazwałbym tego podbiegiem) było strasznie strome, kilometry zajmowały mi 10,5 minuty potem trochę ponad 7 i potem najwolniejszy czyli 11,5 minuty! Tam ludzie wyciągnęli kijki a ja analizowałem czy to ma sens. Najpierw pomyślałem że nie ma - bo ja podchodziłem bez kijków w tym smaym tempie co oni, ale potem zrewidowałem swoje poglądy - bo ja na tym podejściu zamęczyłem swoje mięśnie, a oni odciążyli je pracując rękami... więc potem na zbiegu do mety (prawie 600m w dół) ja miałem trudniej i tutaj zaczęli mnie dopiero wyprzedzać niektórzy zawodnicy.
Pracowałem ciężko - mimo że nie miałem żadnych założeń co do tempa czy miejsca to po prostu chciałem pobiec jak najlepiej. Na podejściu wie dziewczyny mówiły wszystkim na którym są miejscu - mi powiedziały chyba że jestem 31 czy 32 - to mnie zszokowało bo nie myślałem że mogę być tak wysoko na chyba 900 miejsc udostępnionych do zapisów! Zacząłem więc sobie liczyć mijanych zawodników i próbowałem utrzymać to miejsce. Tak jak pisałem - na tym zbiegu po pierwsze moje nogi były już bardzo zmęczone, po drugie moje buty miały bardzo słabo agresywny bieżnik i pływałem trochę. Z pozytywów jednak - zmiana butów i opatrunki zdały egzamin - nie czułem strat w stopach! To najważniejsze, bo po poprzednim tygodniu miałem na pięcie otwartą ranę średnicy 1,5cm. Zbiegałem więc i liczyłem - doszło prawie do miejsca 40 gdy odzyskałem wigor i zacząłem się piąć w górę! Było ciężko, zmęczenie rosło, ale czułem presję którą sobie sam ustanowiłem licząc te miejsca. Raz złapały mnie kurcze i musiałem je rozciągnąć. Na ostatnich częściach zbiegu wyprzedziłem ładnych parę osób i zostało tylko przebiec dwa razy przez strumień. Po drugim razie trzeba było podejść po stopniach w strasznym błocie - wywaliłem się tam jak żuczek gnojaczek, złapały mnie mega kurcze w obu łydkach i tak leżałem w pozycji modliszki w błotku :) minęło mnie wtedy trzech chłopaków których z takim trudem ja wyprzedziłem na zbiegu (nawet jeden spytał się czy pomóc, ale mi nic nie było - to tylko kurcze), straciłem więc trochę czasu na operację wstań-rozciągnij mięśnie i dopiero pobiegłem do góry. To było ostatnie 100 czy 200 metrów - jeszcze tylko mostek nad tym samym strumieniem i META!
Grunt że wyrobiłem się - trzech kolegów z pracy czekało też na kolejkę. Podzieliliśm się według stref startowych i ja z Damianem i Andrzejem pojechaliśmy razem.
Przejazd kolejką to było pewne przeżycie. Miałem wrażenie że szybciej bym tam doszedł :-D No ale trzeba było to przeżyć - udało się. Na miejscu wyglądało jakby to wcale jeszcze nie było "na miejscu" co w sumie było trochę prawdziwe - trzeba było jeszcze co nieco dojść. Było tam kilka toalet, ale dosłownie kilka - kolejka się zrobiła ogromna, więc wolałem użyźnić ziemię bieszczadzką gdzieś niedaleko ;)
Po tej przygodzie szybko poszliśmy na start. Mieliśmy jeszcze trochę czasu więc ja musiałem zrobić super ważną rzecz - zabezpieczyć moje biedne stopy! Miałem cały arsenał plastrów, bandaży, opatrunków, nożyczki itd. Siadłem na ziemi i po paru minutach wyglądało to dość porządnie. Pewnie nic by nie dało, gdyby nie zmiana butów. Miałem też salomony ale takie pół-terenowe a pół-miejskie, zupełnie myślę niepasujące do tego rodzaju biegu, ale moje SpeedCrossy nie wchodziły w rachubę - to one mi załatwiły stopy (buty są super, chyba źle je przechowywałem i cholewka się odkształciła).
Jeszcze szybko reszta rzeczy do depozytu, jeszcze jeden nerwo-sik, zdjęcie przed startem i czekamy na start!
Długo to nie trwało i ruszyliśmy. Mam już dość doświadczenia żeby nie wyrywać do przodu, nawet koledzy moi wyrwali troszkę szybciej a ja zostałem z tyłu. Początek jest dość spokojny- dobiega się do granicy polsko-słowackiej, na tych 4km jest tylko 50m w górę. Potem biegnie się wzdłuż granicy przez 15km i dopiero ostatenie 3km z tej części są trudne. Czyli od startu przez 16km jest naprawdę dość spokojnie. Porównując to z Biegiem Frassatiego który biegłem tydzień wcześniej miałem wrażenie że to super łatwy i przyjemny bieg. Nie przemęczałem się, nie było żadnych problemów.
Widzę że tempo 16-go kilometra to było.... 4:07 (był tam spory zbieg)!
Ale wtedy zaczął się 17-ty kilometr - przez 3 kilometry podejśćie (bo nie nazwałbym tego podbiegiem) było strasznie strome, kilometry zajmowały mi 10,5 minuty potem trochę ponad 7 i potem najwolniejszy czyli 11,5 minuty! Tam ludzie wyciągnęli kijki a ja analizowałem czy to ma sens. Najpierw pomyślałem że nie ma - bo ja podchodziłem bez kijków w tym smaym tempie co oni, ale potem zrewidowałem swoje poglądy - bo ja na tym podejściu zamęczyłem swoje mięśnie, a oni odciążyli je pracując rękami... więc potem na zbiegu do mety (prawie 600m w dół) ja miałem trudniej i tutaj zaczęli mnie dopiero wyprzedzać niektórzy zawodnicy.
Pracowałem ciężko - mimo że nie miałem żadnych założeń co do tempa czy miejsca to po prostu chciałem pobiec jak najlepiej. Na podejściu wie dziewczyny mówiły wszystkim na którym są miejscu - mi powiedziały chyba że jestem 31 czy 32 - to mnie zszokowało bo nie myślałem że mogę być tak wysoko na chyba 900 miejsc udostępnionych do zapisów! Zacząłem więc sobie liczyć mijanych zawodników i próbowałem utrzymać to miejsce. Tak jak pisałem - na tym zbiegu po pierwsze moje nogi były już bardzo zmęczone, po drugie moje buty miały bardzo słabo agresywny bieżnik i pływałem trochę. Z pozytywów jednak - zmiana butów i opatrunki zdały egzamin - nie czułem strat w stopach! To najważniejsze, bo po poprzednim tygodniu miałem na pięcie otwartą ranę średnicy 1,5cm. Zbiegałem więc i liczyłem - doszło prawie do miejsca 40 gdy odzyskałem wigor i zacząłem się piąć w górę! Było ciężko, zmęczenie rosło, ale czułem presję którą sobie sam ustanowiłem licząc te miejsca. Raz złapały mnie kurcze i musiałem je rozciągnąć. Na ostatnich częściach zbiegu wyprzedziłem ładnych parę osób i zostało tylko przebiec dwa razy przez strumień. Po drugim razie trzeba było podejść po stopniach w strasznym błocie - wywaliłem się tam jak żuczek gnojaczek, złapały mnie mega kurcze w obu łydkach i tak leżałem w pozycji modliszki w błotku :) minęło mnie wtedy trzech chłopaków których z takim trudem ja wyprzedziłem na zbiegu (nawet jeden spytał się czy pomóc, ale mi nic nie było - to tylko kurcze), straciłem więc trochę czasu na operację wstań-rozciągnij mięśnie i dopiero pobiegłem do góry. To było ostatnie 100 czy 200 metrów - jeszcze tylko mostek nad tym samym strumieniem i META!
Na mecie telefon do domu, jeden kolega dobiegł za chwilkę, drugi trochę później, potem trzeci. Okazało się że dobiegłem na 32 miejscu wśród mężczyzn (czyli jak by nie żuczek gnojaczek to byłbym 29-ty!). Były chyba 4 dziewczyny przede mną więc tak ogólnie miałem 36 miejsce na około 800 osób które dobiegły - niesamowite, nigdy bym się nie spodziewał tak superanckiego wyniku!
Bardzo mi się spodobało - bieg był bardzo fajny, nie był łatwy (ta druga połowa dała w kość) ale nie był też za trudny - bardzo dobry aby zacząć przygodę z górami. Zresztą były tam też i krótsze dystanse (i dłuższe i duuużo dłuższe!) - można sobie powybierać. Okolice są piękne - bieg przez połoniny był super (nie robiłem zdjęć bo nie po to tam jechałem, ale pamiętam te widoki). Jak chcecie pobyć z przyrodą i się zmęczyć - to przyjeżdżajcie na Rzeźniczka!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz